Πρός τό Εὐσεβές Πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
(Διά τῶν κατά τόπους Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἐφέτος, ὡς γνωστόν, συμπληρώνονται πενήντα χρόνια ἀπό τῆς, παρά πᾶσαν ἔννοιαν δικαίου, τουρκικῆς εἰσβολῆς στήν ἀποστολοδιάβατη, ἁγιοτόκο καί μαρτυρική νῆσο τῆς Κύπρου. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάσισε νά συμμετάσχει στήν θλιβερή αὐτή ἐπέτειο μέ τήν ἀποστολή τῆς μετά χεῖρας Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου, ἡ ὁποία θά ἀναγνωσθεῖ ἀνά τήν ἑλληνική ἐπικράτεια, καί, ἀκολούθως, μέ τήν διοργάνωση διαφόρων ἄλλων ἐκδηλώσεων, ὅπως Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου γιά τήν χριστιανική παράδοση τῆς Κύπρου καί τήν ἀνείπωτη καταστροφή Ναῶν, Μονῶν καί μνημείων χριστιανικῆς λατρείας, πού προκλήθηκε ἀπό τό μένος τῶν εἰσβολέων.
Τό ἐν λόγῳ Συνέδριο θά διοργανωθεῖ ἀπό τήν Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Πολιτιστικῆς Ταυτότητος καί θά πραγματοποιηθεῖ, σύν Θεῷ, κατά τό πρῶτο δεκαπενθήμερο τοῦ προσεχοῦς Δεκεμβρίου.
Δυστυχῶς, κατόπιν τῆς ὡς ἄνω εἰσβολῆς, συνεχίζεται ἡ ἀπαράδεκτη κατοχή τοῦ 37% τῶν ἐδαφῶν τῆς Κύπρου. Ἐδῶ ἄς ὑπενθυμίσουμε ὅτι μετά τά δραματικά γεγονότα τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1974 ἀκολούθησε μία ἀνελέητη ἐθνική ἐκκαθάριση, ἡ ὁποία, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τόν βίαιο ἐκτοπισμό περισσοτέρων τοῦ 1/3 τῶν Ἑλλήνων κατοίκων τῆς Κύπρου, τήν δολοφονία 6.000 καί πλέον ἀνθρώπων καί τήν αἰχμαλωσία ἄλλων 2.000, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων ἐξετελέσθησαν, ἀκολούθως, ἐν ψυχρῷ, ἐνῶ 1.619 παραμένουν ἀκόμη ἀγνοούμενοι.
Περισσότεροι ἀπό 520 Ναοί τῆς δεινοπαθούσης Νήσου, κοιμητήρια καί τάφοι προγόνων καί ἄλλα σεβάσματα βεβηλώθηκαν καί ἐξακολουθοῦν νά βεβηλώνονται, δεδομένου ὅτι ἀπώτερος στόχος τοῦ εἰσβολέως εἶναι ὁ ἀφανισμός κάθε ἴχνους πού ἐπιμαρτυρεῖ καί τεκμηριώνει τό ἑλληνικό καί χριστιανικό παρελθόν τῆς Κύπρου.
Ὁ Κυπριακός Λαός, καθόλη τήν διάρκεια τῆς ἄδικης, ἀπαράδεκτης καί ἀδιανόητης γιά κάθε πολιτισμένο ἔθνος καταλήψεως, βρίσκεται κυριολεκτικῶς ἐπί τῶν ἀγωνιστικῶν ἐπάλξεων. Ἀπαιτεῖ τήν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀλήθειας καί τῆς εἰρήνης. Ζητεῖ τήν ἀποχώρηση τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων κατοχῆς, καθώς καί ὅλων τῶν ἐποίκων. Ἀξιώνει τήν ἐπιστροφή τῶν ἐκτοπισθέντων Ἑλληνοκυπρίων προσφύγων στίς ἑστίες τῶν προγόνων τους, κατ’ ἐφαρμογήν τῶν ἀπαραγράπτων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν ἀρχῶν τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης.
Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὡς Ἕλληνες ὀφείλουμε στήν ἱστορία, στούς δεσμούς αἵματος καί, πρώτιστα, στήν κοινή μας πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί τήν κοινή Μητέρα μας, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά καλλιεργοῦμε τήν συνείδηση ὅτι ὁ Ἑλληνισμός τῆς Κύπρου καί τῆς Ἑλλάδος εἴμαστε ἕνα σῶμα καί ἕνα πνεῦμα· ὅτι ἡ Κύπρος ἀποτελεῖ τό τελευταῖο προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Ἀνατολή· ὅτι ἡ Κύπρος εἶναι ἕνα μέρος τοῦ Ἔθνους μας. Μέρος τό ὁποῖο κινδυνεύει καί ἀπειλεῖται διαρκῶς καί μεθοδευμένα. Γι’ αὐτό πρέπει νά βρισκόμαστε μέ κάθε τρόπο στό πλευρό τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας. Μάλιστα, εἶναι ἰδιαιτέρως συγκινητικό ὅτι ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος καί ἡ περί Αὐτόν Ἱερά Σύνοδος, καθώς καί ὁ Χριστεπώνυμος Κυπριακός λαός, σέ σχετική ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εὐχαριστοῦν τήν Ἐκκλησία μας καί ὁλόκληρο τόν Ἑλληνικό λαό γιά τήν συνεχῆ καί σταθερή ὑποστήριξη τῆς Ἑλλάδος στά δίκαια καί αὐτονόητα αἰτήματά τους καί τούς ἀγῶνες τους γιά τήν ἐπικράτηση τῆς νομιμότητας καί τήν ἀποκατάσταση τοῦ δικαίου ὑπέρ τῆς ἡρωοθρέμμονος Κύπρου.
Χάριν τῆς ἱστορίας ἄς ἀναφέρουμε ὅτι καί οἱ Κύπριοι ἀδελφοί μας συμμετεῖχαν στούς ἀγῶνες τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῶν ποικίλων ἐχθρῶν της, παρά τίς ἀντίξοες συνθῆκες. Ἐπί παραδείγματι, ὁ ἐθνομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός (1756 – 1821) εἶχε ἀλληλογραφία μέ τόν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη κατά τήν διάρκεια προετοιμασίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί ἄλλοι κληρικοί καί προύχοντες τῆς Κύπρου μυήθηκαν στήν Φιλική Ἑταιρία καί συνέβαλαν στόν Ἀγῶνα ὄχι μόνο μέ χρηματική βοήθεια, ἀλλά καί μέ τήν κρυφή ἔλευση πολλῶν Κυπρίων στήν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι πότισαν μέ τό αἷμα τους τό δένδρο τῆς Ἐλευθερίας. Ἡ μαρτυρική μεγαλόνησος Κύπρος εἶχε συνείδηση τοῦ Πανελληνίου χαρακτήρα τῆς Ἐθνεγερσίας, ἐξαιτίας τῆς ἑλληνικότητος τῆς Κυπριακῆς ψυχῆς. Μόνο στήν ἄτυχη μάχη τῶν Ἀθηνῶν τό 1827, ἑκατόν τριάντα παλληκάρια τῆς Κύπρου ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τόν κοινό ἀγῶνα καί τήν Ἐλευθερία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό ἴδιο ἔπραξαν Ἕλληνες Κύπριοι καί στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912 – 1913, στόν Αὐτονομιακό Ἀγῶνα τῆς Βορείου Ἠπείρου τό 1914 καί στήν ἐπική ἐξόρμηση τοῦ 1940. Τό αἷμα τους χύθηκε ὡς σπονδή στόν βωμό τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἡ Ἐκκλησία μας δέν παύει νά προσεύχεται γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο· καί δέν παύει νά μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι μόνο μέ τήν ἀφομοίωση τοῦ Εὐαγγελικοῦ πνεύματος, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄνθρωπος θά παύσει νά ἀδικεῖ, νά φονεύει, νά καταπατεῖ τό δίκαιο, νά φιμώνει τήν ἀλήθεια, νά φυγαδεύει τήν ἐλευθερία. Ἡ Ἐκκλησία ἐργάζεται μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τόν ἐξανθρωπισμό τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά γίνει ἡ γῆ Παράδεισος καί πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἄς εὐχηθοῦμε οἱ θυσίες τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας γιά τήν Ἐλευθερία νά δικαιωθοῦν οὐσιαστικά. Κάτι πού θά γίνει μόνον ὅταν ὁ Ἑλληνισμός τῆς Κύπρου κατορθώσει νά ζήσει ἀληθινά ἐλεύθερος, ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν στρατιωτική κατοχή καί ἀπό ἄλλες μορφές ἐπαχθῶν ἀνελεύθερων ἐξαρτήσεων.
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ
† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος
† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος
† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος
† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος
† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης
